คำนำ

 

หนังสือเล่มนี้ที่ข้าพเจ้าเขียนขึ้นมา  เป็นเรื่องจริงที่ข้าพเจ้าได้รับรู้  รับฟัง  และร่วมอยู่ในเหตุการณ์ตลอดเวลาตั้งแต่เริ่มต้นจนกระทั่งเสร็จสิ้น ในการดำเนินการประหารชีวิตนักโทษเด็ดขาด ณ เรือนจำกลางบางขวาง จังหวัดนนทบุรี ซึ่งเป็นเรือนจำเพียงแห่งเดียวในประเทศไทยที่ดำเนินการประหารชีวิตนักโทษด้วยการยิงเป้าในอดีตและการประหารชีวิตนักโทษด้วยการฉีดสารพิษในปัจจุบัน หน้าที่ของข้าพเจ้าคือ “พี่เลี้ยง” ซึ่งข้าพเจ้าจะต้องอยู่ดูแลอย่างใกล้ชิดกับนักโทษที่กำลังจะถูกประหารชีวิต ตั้งแต่เริ่มเบิกตัวออกมาจากห้องขัง จนกระทั่งถึงวาระสุดท้ายแห่งชีวิต

การทำหน้าที่ “พี่เลี้ยง” ของข้าพเจ้านั้น ได้นำนักโทษไปประหารชีวิตด้วยการยิงเป้ามาแล้วทั้งสิ้น 38 ราย เป็นนักโทษชาย 37 ราย เป็นนักโทษหญิง 1 ราย และได้นำนักโทษไปประหารชีวิตด้วยการฉีดสารพิษจำนวน 2 ราย เป็นนักโทษชายทั้งคู่ ซึ่งการประหารชีวิตจะด้วยการยิงเป้าหรือฉีดสารพิษหรือจะด้วยวิธีไหนก็ตาม จุดมุ่งหมายก็คือการจบชีวิตของบุคคลที่ถูกระบุว่ากระทำความผิดร้ายแรงและไม่สมควรมีชีวิตอยู่ร่วมกับคนอื่นได้อีกต่อไป นับเป็นการลงโทษขั้นรุนแรงที่สุดนับตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน นักโทษแต่ละรายที่ข้าพเจ้าเป็นพี่เลี้ยงนำไปสู่วาระสุดท้ายของชีวิตนั้น บางรายร้องให้ฟูมฟาย บางรายต่อสู้ดิ้นรน บางรายเล่าเหตุการณ์ในวันเกิดเหตุให้ฟัง  เป็นการสำนึกผิดให้ข้าพเจ้าได้รับรู้ก่อนการประหารต่าง ๆ กันไป

            เหตุการณ์และคำพูดของนักโทษประหารที่ข้าพเจ้าจะเขียนต่อไปนี้ ไม่ได้มีเจตนาจะลบหลู่ดูหมิ่นผู้ใดหรือหน่วยงานใดๆทั้งสิ้น เป็นเพียงการบอกเล่าและสารภาพบาปรวมทั้งระบายความรู้สึกของนักโทษประหารที่ใกล้เวลาตายในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า อาจเป็นเรื่องจริงตามคำบอกเล่า หรือเป็นการโกหกหลอกลวงครั้งสุดท้าย เพื่อสร้างความชอบธรรมให้กับตนเองและสร้างความเสียหายให้แก่บุคคลหรือหน่วยงานที่ตนเกลียด ทั้งนี้ข้าพเจ้าต้องขออภัยต่อบุคคลหรือหน่วยงานที่ถูกกล่าวพาดพิงเกี่ยวข้องมา ณ ที่นี้ด้วย

            หนังสือเรื่อง “คำสารภาพสุดท้ายของนักโทษประหาร” เล่มนี้ ได้ถูกตีพิมพ์มาแล้ว 7 ครั้ง ซึ่งเป็นเรื่องราวของนักโทษที่ถูกประหารชีวิตด้วยการยิงเป้าทั้งสิ้น แต่สำหรับการตีพิมพ์ในครั้งนี้ ข้าพเจ้าต้องขอเพิ่มเติมขั้นตอนการประหารชีวิตและการดำเนินการประหารชีวิตด้วยการฉีดสารพิษจากประสบการณ์ของข้าพเจ้าให้ผู้อ่านได้รับรู้บ้างพอเป็นสังเขป เพื่อท่านผู้อ่านจะได้รับทราบถึงวิธีการและความรู้สึกของนักโทษก่อนการประหาร ซึ่งไม่ต่างจากการประหารด้วยการยิงเป้าแต่อย่างใด เนื่องจากเขาเหล่านั้นต่างรู้ตัวว่า ตนเองกำลังจะย่างก้าวเข้าสู่ความตาย

            ข้าพเจ้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเรื่องราวต่าง ๆ เหล่านี้จะสามารถเตือนสติแก่คนทั่วไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่กำลังคิดจะก่ออาชญากรรมในรูปแบบต่าง ๆ เช่น  มือปืน  ปล้น  ข่มขืน   ฆ่าและพวกพ่อค้ายาเสพติดซึ่งกำลังแพร่ระบาดอย่างมากในปัจจุบัน จะได้หวั่นเกรงโทษทัณฑ์จากความผิดที่จะคิดจะกระทำ รวมทั้งผู้ที่ได้กระทำผิดไปแล้ว จะได้คิดกลับตัวกลับใจเป็นคนดีของสังคม เพื่อความสงบสุขของประเทศชาติและประชาชนส่วนรวมสืบไป

 

 

 

ยุทธ  บางขวาง